ZAMYKAM ;(

Wczoraj dowiedziałam się, że już ktoś tłumaczy to opowiadanie ;c Zaczęto tłumaczyć je wcześniej więc jestem zmuszona do zamknięcia tego bloga. Strasznie mi przykro z tego powodu, bo zależało mi na tym blogu, starałam się bardzo, żeby wszystko było tu zamieszczone i czytelne :c
 No ale cóż, widać nie mam szczęścia do takich rzeczy.
Poprzeglądam jeszcze JBFF i jeśli coś mnie zainteresuje,  zacznę z tamtym opowiadaniem.
Tu macie link do tamtego tłumaczenie The Lake House http://thelakehouse-tlumaczenie.blogspot.com/
Więc... no do zobaczenie.. chyba.

Nominacja

Dostałam nominację do The Versatile Blogger od Baby don't forget my name

Zasady konkursu:

1) Podziękować nominującemu blogerowi u niego na blogu.
2) Pokazać nagrodę The Versatile Blogger u siebie na blogu.
3) Ujawnić 7 faktów dotyczących samego siebie
4) Nominować 15 blogów, które na to zasługują.
5) Poinformować o tym fakcie autorów nominowanych blogów.

 

1. Dziękuję, bardzo, bardzo dziękuję. Zupełnie się nie spodziewałam ;) Dziękuję.

2.

3. 

  - Uwielbiam arbuzy :D

  - mam kota i psa

  - Lubię oglądać horrory, chociaż i tak wiem, że później będę się bała.

  - Jestem belieberką od końca 2010 roku.

  - Uwielbiam czytać FF o Justinie rodzaju: horror.

  - Mam urodziny tego samego dnia co Rayan Butler.

  -  Kocham spędzać czas z przyjaciółmi i poznawać nowych ludzi.

4. Nominuję:

Signed Anonymous

Don't Talk To Strangers

These four walls

As long as you love me.

Sometimes silence is the best answer

Afterlight

New Bieber Porno

When I look at u

100 Things

B.R.O.N.X

Where are you now

Blood Makes Me Feel Better

The devil's reject

Risky Love 

How 2 love

Chapter 4

Ana:

   - Dobre wieści. - Powiedział tata, gdy nakrywaliśmy stół do obiadu. Lisa gotowała w kuchni. - Gość od kabla przychodzi tu za dwa dni.

   - Dzięki Ci Boże. - mruknęłam – A internet?

   - Jeszcze nie wiem. - jęknęłam, siadając na moim miejscu przy stole.

   - Oh, biada ci. - Tata powiedział sarkastycznie, nakładając porcję makaronu na mój talerz. Wytknęłam, na niego język, kręcąc widelcem w spaghetti.

   - Czy wiecie coś na temat Bieberów? - Wygadałam, przerywając konwersacje taty i Lisy. Lisa spojrzała na mnie.

   - Ana wiem, że dzieciaki lubią gadać, ale nie wierz-

   - Nie, - przerwałam jej – Znaczy, słyszałam różne rzeczy. Rozmawiałam z Justinem kilka razy – Odprowadził mnie do domu w środku nocy – I wydaje się miłym facetem. - I w zasadzie jestem w nim strasznie zakochana, ale jestem pewna, że nie może mnie znieść. 

   -  Mówią czasami o nich w pracy. - tata wzruszył ramionami – Mieszka z bratem swojej matki, widoczne jest, że to bardzo zastrzeżony człowiek. Nie widziałem go odkąd się tu wprowadziliśmy. To co przydarzyło się temu dzieciakowi w tak młodym wieku jest smutne. Żeby przejść przez to- - tata potrząsnął głową – Dlaczego pytasz?

   - J–ja zastanawiałam się tylko. - jęknęłam. Westchnął.

   -  Znam cie Ana, proszę zostaw to w spokoju. Justin i jego wujek wydają się czuć dobrze izolując się od wszystkich w ich domu. Nie ingeruj w to.

   -  Nie będę – przyrzekłam. - Po prosty czuje się źle. Wszyscy traktują go jak potwora.

   -  Dzieciaki są okrutne. - Lisa westchnęła.

   -  Wszystkie wierzą w to co słyszą a nie w prawdę. - Tata potrząsnął głową i poklepał mnie po głowie.

   -  Wiem, że ty do tego nie pasujesz, jesteś świetnym dzieciakiem, Ana. - Lisa się uśmiechnęła.

   - Jesteśmy z ciebie dumni.

 

Przytaknęłam, ale nic nie powiedziałam.

To nie był koniec.

Wyszłam na lody z Emily tego wieczoru. Spotykanie się, gdy byłyśmy tylko we dwójkę nie było takie złe. Ona była fajna, jej przyjaciele nie.

Następnego ranka, tata był w domu więc poprosiłam go aby podrzucił mnie do biblioteki. Nie żartowałam na temat Justina. Może jestem nachalna i denerwująca, ale potrzebuję wiedzieć o nim wszystko. Potrzebuję, żeby on wiedział, że nie jestem jak reszta, że chce być jego przyjaciółką.

Nie miałam nic lepszego do roboty, więc...

   -  Zadzwonię, do ciebie jak skończę. - Powiedziałam do taty, wstając z miejsca pasażera.

 

Sprawdzenie co działo się w domu, zajęło mi dwie godziny. W końcu otworzyłam przeglądarkę i zaczęłam. Moje palce wystukały na klawiaturze Justin Bieber.

Początkowo nic przydatnego się nie pojawiło. W sumie to na świecie było wiele osób o tym samym nazwisku. Więc postanowiłam być bardziej konkretna.

Obok jego imienia dopisałam samobójstwo matki.

Przeglądałam w nieskończoność listę, która wyskoczyła przede mną.

Firewall zablokował większość witryn, więc po prostu kliknęłam tę która, wyglądała atrakcyjnie.

Wiele pytań jest skierowanych do młodego chłopca zamieszanego w śmierć swojej matki.

Czy ten chłopiec przyczynił się do upadku swojej matki?

Czy to dziecko zamordowało swoją matkę?

To były nagłówki wszystkich artykułów, na które się natknęłam. Wylosowałam jeden na chybił trafił i przeczytałam go w całości.

13 stycznia 2006

Policja została wezwana do domku w lesie, wczorajszego ranka po tym jak rozhisteryzowany mężczyzna zadzwonił na 911 twierdząc, że znalazł swojego siostrzeńca klęczącego nad martwym ciałem, swojej matki w salonie. Mężczyzna, który powiedział, że nazywa się Richard Mallette, oglądał jak zespół medyczny przenosi ciało jego siostry do karetki.

Policja nadal bada sprawę, nikt nie został aresztowany.

Kliknęłam, następny.

Dziewięcioletni syn Pattie Mallette został znaleziony przytulający się do jej ciała przez swojego wujka w poniedziałkowy poranek. Nie wiadomo, czy ta dwójka jest zaangażowana w śmierć.

Przewijałam dalej.

Po trzech tygodniach śledztwa, śmierć Pattie Mallette została uznana za samobójstwo. Przyczyny nie są znane, a Richard Mallette złożył wniosek o przyznanie opieki nad siostrzeńcem. Pomoc psychologiczna została udzielona młodemu chłopcu, który mniej niż miesiąc temu obudził się przy swojej martwej matce.

Usiadłam w fotelu krzyżując ramiona. Nie dowiedziałam, że niczego, czego już bym nie wiedziała. Było tam zdjęcie mamy Justina, była piękna i wyglądała jak on.

Widziałam tylko jedną wersję Justina. Tą z kamienną twarzą, tą wyglądającą jak strażnik, który nigdy nie patrzył w dół, nawet na sekundę. Miał tylko jedną emocję: złość.

Kolejne zdjęcie, było tym, które mnie załamało.

To było zaraz po zdarzeniu. Justin miał dziewięć lat, choć nie wyglądał dużo inaczej, patrzył w obiektyw z zimnymi, martwymi oczami, Nie było żadnej reakcji, żadnych emocji, nic. Po prostu pustka.

Nikt, a zwłaszcza dziecko, nie powinien przez to przechodzić. Nie mogłam wyobrazić sobie straty taty albo Lisy. Byli najważniejszymi osobami w moim życiu. Czy Justin w ogóle wiedział, dlaczego jego mama to zrobiła?

Szybko wyszłam ze strony, moje oczy mnie paliły. Otarłam je, rozglądając się dookoła. Biblioteka była prawie pusta. Trwało to dłużej niż myślałam.

Tata przyjechał dziesięć minut po tym, jak zadzwoniłam.

   -  Długo tutaj byłaś – skomentował.

   -  Nie miałam internetu przez tygodnie, nie możesz mnie obwiniać. - powiedziałam, mój głos nadal brzmiał smutno.

   -  Wszystko w porządku?

   -  Tak, po prostu... - westchnęłam – tęsknię za przyjaciółmi. Bardzo. - Tata uśmiechnął się sympatycznie.

   -  Co powiesz na to, żebym zabrał was na kolacje, abyś poczuła się lepiej? - Zmusiłam własny uśmiech.

   -  Brzmi świetnie.

 

Po tym jak wróciliśmy, usiadłam na werandzie. To się stało wieczornym rytuałem. Jezioro było idealne, trudno uwierzyć, że było do mojej dyspozycji. Porzuciłam moja książkę na rzecz oglądania jak słońce powoli chowa się za jeziorem. Nie mogłam przestać myśleć o wszystkim.

Było tyle dziur w tych plotkach. Brakowało jeszcze tyle informacji, ale wiedziała, że one nie są czymś co mogę przeczytać w starych artykułach.

I jego wujek.

To było oczywiste, że to wujek Justina stał tamtej nocy w oknie. Ale dlaczego? Zastanawiałam się czy on naprawdę nie wypuszcza Justina z domu. Nawet nigdy nie widziałam jego twarzy,ale miałam złe przeczucia co do niego. Było więcej do tej historii, więcej do jego historii niż można uwierzyć. Ale był wszystkim co Justin miał, więc musiał go słuchać.

Moje serce zaczęło bić szybciej gdy drzwi się otworzyły. Spojrzałam tam, to był pierwszy raz w tym tygodniu gdy widziałam Justina. Wrócił do swojej rutyny, chodząc pływać w te i z powrotem.

Twarde, puste spojrzenie było na jego twarzy. Wyrzucił kilka szklanych butelek do śmieci i spojrzał na mnie.

Nawiązaliśmy kontakt wzrokowy, a zamiast groźnego spojrzenia Justin podniósł rękę i pomachał mi. Moje oczy się rozszerzyły, ale udało mi się odmachać zanim się odwrócił i zniknął w środku.

Opadłam z powrotem na krzesło. To było zauroczenie, naprawdę wielkie, niewyobrażalne zauroczenie. Miałam to dla tego chłopca. Tego złego, złamanego, pięknego chłopca.

Chciałam tylko aby wiedział, że może mi ufać.

________________________________________________

Witam!

:c Współczuję Justinowi. I strasznie się ciesze, że jej pomachał :D

Mamy czwarty rozdział! Wiem, że bardzo krótki i w ogóle ale to nie ode mnie zależny. W każdym razie mam nadzieję, że się podoba! ;)

Niestety ale jutro nie będzie rozdziału, jadę nad morze i nie będę miała jak go dodać.

Nie jestem pewna czy w piątek mi się uda, bo w Bydgoszczy jest zlot Beliebers, ale jeśli nie skończy się on za późno to postaram się. 

A teraz jeszcze jedna sprawa. W ankiecie jest zaznaczone, że 12 osób czyta to opowiadanie, więc powinno być co najmniej 12 komentarzy. Napiszcie cokolwiek, ale po prostu napiszcie. Ja tłumacze to dla was, poświęcam swój czas, więc chociaż to dla mnie zróbcie :)

enjoy 

 

Chapter 3

Ana:

   - Ładnie wyglądasz. - Lisa skomentowała jednej nocy. Spojrzałam w dół na siebie.

   -  Dzięki. Emily zaprosiła mnie na ognisko z okazji czwartego lipca z przyjaciółmi. Nie myślałam, że pójdę, ciesze się.

   - Las nocą. - Tata westchnął. - Baw się dobrze, bądź ostrożna. - Uśmiechnęłam się, całując go w głowę.

   - Emily odwiezie mnie do domu, więc nie czekajcie.

   - Jestem zaskoczona, że zgodziłaś się na dzisiaj. - Emily powiedziała, prowadząc mnie w drzewa. - Nie wychodziłaś z nami od dwóch tygodni.

   - Dużo się działo. - Wzruszyłam ramionami.

Zapach alkoholu i papierosów był niemal oślepiający. Na środku polany było ogromne ognisko. To chyba nie było zbyt mądre dla wielu zatrutych ludzi być wokół ognia.

Emily złapała moje ramie zanim się zorientowałam, ciągając mnie od osoby do osoby. Wszyscy zachowywali się jak by byli bardzo ekstatyczni* widząc mnie, chodź wiedziałam, że nawet nie będą pamiętać kim jestem. Butelka piwa została wepchnięta do mojej dłoni i starłam się pić je równo ze wszystkimi. 

   -O hej, to jest... - Chłopak Emily, Bobby zarzucił rękę mocno wokół mojego ramienia.

   -  Ana – przypomniałam mu, próbując uciec z uścisku.

   -  Racja, Ana. Ciesze się, że mogłaś dołączyć do nas tego pięknego wieczoru. - Pachniał jakby wykąpał się w tanim piwie. - Chodź, usiądź z załogą.

  Usiedliśmy w kółku dookoła ognia. Emily była na kolanach Bobbiego, przechodząc do jego szyi, jak by to był posiłek. Obok mnie były dwa sobowtóry Emily, Chrissy i Brooke a obok nich najlepszy przyjaciel Bobbiego, Markus. Było jeszcze kilka innych osób ze szkoły, ale byli nieważni.

Wszyscy wokół mnie byli pijani, lub wytrąceni ze swojego logicznego myślenia, gdy ja nadal byłam przy swoim pierwszym piwie. Spojrzałam na dół, na moje ręce.

Moje zainteresowanie zadebiutowało gdy zostało wspomniane imię Justina.

   -  Widziałem tego dzieciaka Biebera dzisiaj w markecie. - Powiedział Markus trzymając papierosa w ustach. Bobby się zaśmiał.

   -  Ten dzieciak to świr. - Coś przeze mnie przepłynęło, czułam potrzebę obrony go.

   -  Dlaczego świrem? - zapytałam ostro. - Nawet go nie znasz.

Wszyscy spojrzeli się w moją stronę. Chrissy szydziła wywracając oczami w moim kierunku.

   -  Nie muszę. - Bobby warknął – W pierwszym roku, przewrócił biurko na Angielskim, bo jakiś dzieciak podstawił mu nogę. Został zawieszony na dwa tygodnie.

   -  Słyszałam, że pchnął dziecko ołówkiem w Ósmej klasie, bo powiedziało coś na temat jego wujka. - Brooke powiedziała, zabierając Markusowi papierosa.

   -  Ale to wszystko to są plotki? - zapytałam.

   -  Był bym zaskoczony, gdyby tak nie było. - Bobby wzruszył ramionami. - Znasz jego historie? - Pokręciłam głową.

   -  On i jego mama mieszkali w domku jego wujka, zanim jego mama umarła. Ich trójka miała dziwne relacje. Jego wujek był w zasadzie ojcem i mężem rodziny. To chore i zakręcone jeśli się mnie zapytasz.

   -  Pewnego ranka, Justin się obudził i znalazł ciało swojej mamy w salonie, gdy jego wujek był w pracy. Od tego czasu ledwo pozwala wychodzić Justinowi z domu. Tylko do szkoły i takie tam. Czuje się trochę źle dla niego. - Brooke dała swój bardzo potrzebny wkład.

   -  A ja nie. - Zaśmiała się Chrissy. - Jest pieprzonym dziwakiem.

   -  Czuje się źle, że Ana musi mieszkać tak blisko niego. - Emily powiedziała współczująco.

   -  Bądź ostrożna, albo przyjdzie po ciebie następną. - Bobby powiedział głębokim głosem.

 Przygryzłam dolną wargę, obracając szklaną butelkę w dłoniach. Temat zszedł na coś bardziej beztroskiego ale milczałam.

Znalazła Emily kilka godzin później, gdy byłam gotowa do pójścia do domu, nieprzytomną z Bobbym pod drzewem.

   -  Kurwa. - Mruknęłam, rozmyślając jak dotrzeć do domu. Chciała bym nie zostawić mojego telefonu w domu, jak dzisiaj.

 Prawdopodobnie mogłam znaleźć drogę do domu stąd. To było dziesięć minut samochodem, więc nie mogło być więcej jak dwadzieścia minut spacerem. Niebo było czyste więc spacer był by miły.

Bardzo się myliłam.

Zgubiłam się po pięciu minutach. Każde drzewo wyglądało tak samo, więc nie miałam pojęcia w, którym kierunku idę.

   -  Umrę tutaj. - Mruknęłam do siebie, potykając się o korzenie pod moimi stopami. - Jestem tego pewna.

  Jestem też pewna, że zsikałam się gdy kątem mojego oka zobaczyłam ruch. Podskoczyłam trzy stopy w powietrze.

   -  Justin? - Krzyczałam na osobę siedząca na starym pniu drzewa. Opierał się plecami o drzewo a jego głowa była odwrócona w kierunku nieba. Spojrzał się na mnie.

   -  Co tutaj robisz? - Spytaliśmy jednocześnie.

   -  Ty pierwszy – Wyrzuciłam.

   -  Lubie tu przychodzić i patrzeć na gwiazdy. - Bezmyślnie powiedziałam:

   -  Twój wujek cie puszcza? - Bo byłam tak cholernie głupia. Wyraz jego twarzy przeszedł przez zagubiony, zraniony do zwyczajnej złości.

   -  Co do cholery robisz tutaj o 12:30 w nocy?

   -  Zgubiłam... się. - Powiedziałam cicho, patrząc w dół na swoje stopy.

   -  Zgubiłaś. - Justin westchnął. - Poszłaś na ognisko.

   -  Um, tak. - znów westchnął.

   -  Chodź.

   -  Dokąd idziemy?

   -  Odprowadzam cie do domu. - Powiedział, jak by to była najoczywistsza rzecz na świecie.

  Szliśmy w milczeniu, cały czas do głównego drogi. Kilka razy Justin musiał chwycić moją rękę aby powstrzymać mnie od upadku. Jego ciepły dotyk znikał tak szybko, jak się pojawiał. I wracaliśmy do udawania, że żadne z nas nie istniało.

Zapoznałam się z jego cienką koszulą z długim rękawem, która wyglądała na nim bardzo dobrze. Mógłby być atrakcyjniejszy gdyby był milszy.

Ale jestem pewna, że nie da się był bardziej atrakcyjnym niż on.

   -  Gwiazdy wyglądają tutaj bardzo ładnie. - Powiedziałam patrząc w niebo. Justin spojrzał na mnie.

   -  Założę się, że nie tak jak te w mieście. - Więc słuchał tamtego dnia. 

   -  Nie, wszystko co tam widzisz to sztuczne światła.

I znów zamilkliśmy. Uświadomiłam sobie, że jesteśmy na naszej ulicy. Odetchnęłam z ulgą.

   -  Nie powinnaś chodzić tu sama. Nigdy nie wiesz jakie, rzeczy mogą się tam znajdować. Las ciągnie się milami. - Justin powiedział, odprowadzając mnie do mojego trawnika.

   -  Mój wyznaczony kierowca, stracił przytomność po pijaku, więc nie miałam jak dostać się do domu. - Nie miałam pojęcia, dlaczego mu to powiedziałam.

   -  Dobra przyjaciółka. - Powiedział sarkastycznie, kontynuując odprowadzanie mnie, aż znaleźliśmy się pod drzwiami.

   -  Dziękuję, za ocalenie mnie. - Zwróciłam się do Justina. Patrzył się na mnie. - Znaczy odprowadzenie mnie do domu. Nie wiem jak bym się tu dostała. - Justin przytaknął, odwracając się.

   -  Czekaj. - Zawołałam do niego, ale nie wiedziałam co jeszcze mam powiedzieć. - Um... - Obserwował mnie z dolnego schodka. 

   -  Nie jestem... - Głośno przełknął ślinę. - Nie jestem jak reszta dzieciaków, Ana. - Przez dźwięk mojego imienia w jego ustach, prawie padłam tam trupem.

   -  Co chcesz-

   -  Zaufaj mi. Jeśli wiesz co dla ciebie dobre, zostawisz mnie. Nie chcesz być kojarzona z kimś takim jak ja. - Te słowa prawie zabrzmiały groźnie.

Oglądałam jak odchodzi, aż nie zniknął w swoim własnym domu. Nawet wtedy dalej stałam na moim ganku.

Chciałam znać jego historię. Chciałam wiedzieć jaki był naprawdę.

Chciałam Justina.

Kiedy odwróciłam się, z zamiarem wejścia do domu, pojawiło się światło w jednym z górnych pokoi Justina. Ktoś stanął w oknie, był za duży aby być Justinem. Zamarłam, gdy uświadomiłam sobie, że ktoś mnie obserwuje, obserwuje nas.

Ktokolwiek to był, gwałtownie odszedł od okna, gdy zauważył, że tam spojrzałam. Światło zgasło.

Wsunęłam się do środka. Tata spał na kanapie, czekając na mój powrót do domu, tak myślę.

Lekko nim potrząsnęłam. - tato. - wyszeptałam.

Jego oczy się otworzyły.

   -  Hej, jak tam impreza?

   -  Było... interesująco. - Wymusiłam uśmiech. - Idę do łóżka. Dobranoc.

   -  Dobranoc Ana. Kocham cię.

   -  Ja ciebie też – Weszłam na górę i wślizgnęłam się do łóżka bez przebierania. Świerszcze nie pozwalały mi zasnąć jeszcze przez godzinę, aż w końcu zapadłam w niespokojny sen.

____________________________________________________________

* ekstatyczny - dotyczący ekstazy, wywodzący się z ekstazy; będący wynikiem ekstazy

  Witam!

Mamy trzeci rozdział! Przepraszam, że nie dodałam go wczoraj, ale wróciłam późno do domu a gdy go przetłumaczyłam, nie miałam siły sprawdzać bo bardzo bolała mnie głowa, zresztą było już po 23.

MOŻNA JUŻ DODAWAĆ KOMENTARZE, ODBLOKOWAŁAM JE. KOD ZOSTAŁ WYŁĄCZONY WIĘC NIE BĘDZIE PROBLEMU I WYMÓWKI ;D 

Jeżeli chcesz być informowany to napisz swój twitter lub inny kontakt, w komentarzu w zakładce "Informowani"

enjoy

Chapter 2

Przeczytajcie notkę pod rozdziałem.

Ana:

W ciągu tygodnia, wpadłam w rutynę oglądając przez okno Justina pływającego okrążenia, przez pół godziny każdego ranka. Później spędzał resztę dnia czytając na werandzie, dopóki słońce nie zaszło. Byłam zafascynowana, a nawet nie mogłam wyjaśnić dlaczego. Wszystko co powiedziała mi o nim Emily ciekawiło mnie.

Postanowiłam więc zadziałać.

W czwartek rano obudziłam się wcześnie, w dobrym nastroju, siedząc na mojej werandzie, z magazynem w ręku, po prostu czekałam. Drzwi się otworzyły i usłyszałam westchnięcie. Nie mniej, Justin wszedł do wody pływając w te i z powrotem. Spojrzałam w górę, nad moim magazynem, ciepło uderzyło w czubki moich uszu. Był tak atrakcyjny, że aż bolało.

Pływał trochę dłużej niż zazwyczaj, a później wszedł do domu tak jak zawsze to robił. Zazwyczaj był w środku tylko przez chwilę a dzisiaj minęło dwadzieścia minut a on nadal nie wychodził. Prawdopodobnie go odstraszyłam.

Już miałam zamiar zamknąć mój magazyn i wejść do środka, gdy drzwi Justina się otworzyły. Wziął krzesło i zaczął przekładać strony w książce. Jego włosy ułożone w bałagan wyglądały bez zarzutu, jak zawsze. Twarde spojrzenie na jego twarzy i tatuaże, sprawiały, że było łatwo zrozumieć, dlaczego ludzie się go bali. Ale musiało być coś więcej w jego historii. Ludzie po prostu nie rozumieją jak zachować niektóre myśli dla siebie i zająć się sobą.

Kontynuowałam patrzenie się na Justina kilka razy w ciągu dnia. Było popołudnie kiedy w końcu urosły mi jaja by coś zrobić. Język Justina był przyciśnięty do górnej wargi a oczy wydawały się być skupione wyłącznie na kartkach książki.

Wzięłam głęboki wdech i zamknęłam ten sam magazyn, który czytałam od rana. Strzepując niewidzialny brud z tyłu moich spodni , szłam po trawie do schodów Justina.

Odchrząknęłam.

Brak odpowiedzi.

   -  Cześć. - spróbowałam

Zmienił stronę książki.

   -  Prawdopodobnie już to wiesz, ale dopiero się tu przeprowadziłam. Jestem Ana. Ty jesteś Justin, prawda?

  Jego oczy wyglądały na wkurzone, powoli wędrując do moich. Patrzyłam na niego. Westchną, przekładając stronę w książce i następnie krzyżując ramiona na piersi. Kontynuowaliśmy patrzenie się nawzajem na siebie. Jego mina była wystarczająco okrutna aby się obrazić.

   -  Jesteś niemy, czy po prostu niegrzeczny? - Rzuciłam bez zastanowienia. Jego oczy rozszerzyły się na ułamek sekundy, zanim mina powróciła.

   -  Słucham?

   - Mówi się.

   -  Przyszłaś tu, żeby porozmawiać ze mną. Nie pytałem cie o to. Czego chcesz?

   -  Po prostu się przywitać. - powiedziałam niewinnie.

   -  Cześć. - mruknął, wracając do książki. Kiedy nie odeszłam, spojrzał z powrotem na mnie. - Odejdziesz? - Warknął przez zaciśnięte zęby.

   -  Więc jesteś po prostu niegrzeczny. - zaobserwowałam.

   -  Skaza charakteru. - Powiedział sarkastycznie. - Czy odejdziesz proszę?

Westchnęłam.

   -  Dobrze. - Mruknęłam, odwracając się. Podeszłam tam czując się pewnie, a teraz czułam się po prostu głupio. Naprawdę nie było żadnego sensu z nim rozmawiać. Moja głupota trwała dalej gdy podeszłam do jeziora. Dramatycznie ściągnęłam moją koszulkę pozostając w kostiumie kąpielowym. Wchodząc do wody przepłynęłam kilka metrów i zawróciłam.

  

Justin patrzał się na mnie, niemiły wyraz, zastąpiło puste spojrzenie. To była kwesta sekund, gdy nieprzyjemne spojrzenie wróciło. Zatrzasnął książkę i wszedł do środka zatrzaskując za sobą głośno drzwi.

Jęknęłam, odwracając się, więc pływałam na plecach. Czym było moje życie?

Nie widziałam Justina przez resztę weekendu. Tata powiedział mi, że widział go jak pływa przed dziesiątą, ale nie miałam zamiary wstać o tej godzinie dla niczego.

Odziedziczyłam upór po mojej mamie, ale to nie zmieniało faktu, że nadal czułam się jak wielki dupek.

Ale nadal byłam ciekawa.

Nareszcie udało mi się poznać przyjaciół Emily, i doszłam do wniosku, że są jak stereotypowi popularni nastolatkowie.

Nie mogłam zapamiętać większość z ich imion, ale wiedziałam, że większość z dziewczyn była cheerleaderkami, większość chłopaków była w drużynie footbalowej, a Bradley, chłopak Emily był największym dupkiem jakiego kiedykolwiek spotkałam.

Nie byli towarzystwem w moim typie, ale jeśli chciałam żeby mój ostatni rok w szkole był udany, musiałam się z nimi zadawać.

Oni kontynuowali zapraszanie mnie na spotkania, a ja kontynuowałam wymyślanie wymówek aby odmówić.

Spędzałam każdą noc cicho czytając i chodząc spać o nieludzkiej porze, która była zdecydowanie za wczesna jak na wakacje. Internet nadal nie był podłączony i nie było kabla, więc w rzeczywistość nie miałam sensu bycia. Im więcej czasu tu byłam, tym bardziej nienawidziłam tego miejsca.

Byłam tak cholernie nieszczęśliwa.

Moje następne spotkanie z Justinem było zupełnie nieplanowane..

Leżałam na pomoście. Był już późny dzień, a ja przyszłam tu aby unikać kontaktu ze wszystkimi gdy moi rodzice byli w pracy. Czasami gdy tu leżałam, myślałam o wszystkim a wtedy myślenie obracało się w płacz.

Przycisnęłam dłonie do oczu, żeby nie szlochać jak dziecko. Płacz stał się częstą rzeczą w moim życiu.

Rozległo się głośne westchnięcie a ja podskoczyłam, siadając prosto. Justin stał na brzegu wody, z jego stałym spojrzeniem skierowanym na mnie.

Przewróciłam oczami, wstając.

   -  Przepraszam. - wymamrotałam. - Nie wiedziałam, że to twoje jezioro, i tylko twoje.

   -  Płakałaś. - Wzruszyłam ramionami, wycierając oczy i idąc w stronę mojego domu. Chciałam tylko spokoju.

Justin stanął przede mną nie pozwalając mi przejść.

   - Nie musisz... iść jeśli nie chcesz. Możesz zostać. - patrzyłam.

   -  Dzięki za pozwolenie. - mruknęłam sarkastycznie. - Po prostu pójdę. Zostawię twoją osobę w spokoju. Przepchnęłam się obok Justina, skóra na moim ramieniu mrowiła w miejscu gdzie dotknęłam jego szerokiej klatki piersiowej. Łatwo pozwolił mi przejść a ja wślizgnęłam się do domu.

A później spędziłam resztę popołudnia na oglądaniu pływającego Justina.

Stare nawyki są trudne do złamania.

_________________________________________________________

 Witam! Szybko się go tłumaczyło bo jest krótki, ale spokojnie kolejny jest dłuższy. Postaram dodać się go jutro, ale jeśli mi się nie uda będzie po jutrze :)

A teraz tak: 

1. Jeśli chcecie być informowani o następnym rozdziale, w komentarzu podajcie swój twitter lub gg (lub inny kontakt)
2.   Patrząc na to, że pod pierwszym rozdziałem jest 1 komentarz, w ankiecie jest zaznaczone, że 6 osób czyta to ff a wejść na bloga do pierwszego rozdziały jest ponad 70 myślę sobie WTF?? Więc PROSZĘ jeśli czytasz to napisz w komentarzu cokolwiek nawet "czytam ". Chce po prostu wiedzieć czy nie tracę czasu.
3. Napiszcie w komentarzy też o tym co myślicie, nad czym powinnam popracować i przede wszystkim CZY PODOBA WAM SIĘ TO OPOWIADANIE.

 Wszelkie pytania i wiadomości piszcie mi na twitterze 

To jest nagłówek z JBFF do The Lake House :D

enjoy

 

Chapter 1

Ana:

Uderzyłam głową o okno samochodu po raz piąty.

   - Dlaczego mnie nienawidzicie? - wymamrotałam. 

   - Ponieważ żyjemy aby cie torturować. - Mój tata uśmiechną się do mnie przez odbicie w oknie.

   - Oh racja.

  Westchnęłam, opierając swoją głowę z powrotem o siedzenie. Moja nowa, bardzo w ciąży, mama. Lisa, uderzyła go w ramie a on szybko złapał jej dłoń i pocałował jej wierzch. Uśmiechnęłam się lekko, zanim przypomniała mi się sytuacja, w której się znajdowałam i na powrót stałam się zła.

To był drugi tydzień wakacji zaraz przed ostatnim rokiem a ja wyprowadzałam się nad jakieś jezioro w środku pustkowia. Lisa pochodzi z bogatej rodziny i myśleli, ze to będzie świeży początek dla ich nowego małżeństwa i dziecka.

Naprawdę lubię Lisę. Nawet próbowała przekonać ojca, że lepszym pomysłem będzie jeśli przeprowadzimy się po tym jak skończę naukę. Ale on był przekonany. Po roku od piekła, które miałam z separacją od mamy, pomyślał, że przeprowadzka będzie najlepsza. I to przysłało nas tu, gdzie teraz jesteśmy.

    -Nie widziałam cywilizacji już od prawie godziny. - jęknęłam – I nie rozumiem żadnych     usług! Cholera. 
   - Język. - ostrzegł mój tata. - Przestań narzekać, jesteśmy prawie na miejscu. - Zrobił zwrot na drodze, który zaprowadził nas do lasu. 
   - Widziałam jak taki horror się kończy. Samochód się zepsuje, wtedy morderczy kanibal wyjdzie z pomiędzy drzew i zje nas wszystkich. 
   - Użyjemy cie jako rozproszenia. - Mój tata się uśmiechnął. Spojrzałam na jego plecy. Aktualnie go nienawidziłam.  
   - Zaufaj mi, Annie. - powiedziała Lisa uśmiechając się do mnie. - To będzie świetne. Pokochasz to jezioro, jest piękne. I twój pokój jest ogromny. Byłaś popularna, więc nie będziesz miała problemów z zawieraniem przyjaźni.

Milczałam, Oczywiście, że zamierzała to powiedzieć.

Ulice były kręte i większość domów była elegancka. Moja szczęka opadła kiedy zatrzymaliśmy się przy naszym. Był piękny i sprawiał, że nasz dom w Nowym Jorku przy nim wyglądał jak pudełko na buty. Ale nie miałam zamiaru pozwolić moim rodzicom zobaczyć moje miłe zaskoczenie.

Oparłam się o drzwi samochodu gdy wysiadłam.

    - Mogła bym być teraz na plaży z moimi przyjaciółmi. - Tata odwrócił się i pocałował moją głowę. 
   - Będzie świetnie, zobaczysz. - otworzył bagażnik – Chodź, przeprowadzkowa ciężarówka powinna wkrótce tu być.

Udałam się do swojego pokoju, który był niesamowicie ogromny. Miałam własną łazienkę i wielkie szklane okno, takie jak w filmach. Widok wychodził na las. Zastanawiałam się nad tym co może się tam znajdować i dreszcz przeszedł wzdłuż mojego kręgosłupa. 

   - Hej Lisa? - Zawołałam przez korytarz.

   - Hm? 
   - Myślisz, że możemy pojechać do miasta i kupić zasłonę do tego okna? 
   - Jasne, dodam to do listy. - Odkrzyknęła

Patrzyłam na jezioro i zmywałam naczynia, które zostały wypakowane. Jezioro wyglądało jakby ciągnęło się milami, bardziej jak ocean. Myślę, że będzie fajnie zważając na to, że nigdy wcześniej nie miałam basenu. Było jeszcze kilka domów na naszej ulicy, ale reszta to był po prostu las.

Dwa domy w dół, był tam ktoś robiący okrążenia w wodzie Oparłam się na blacie kuchennym podziwiając stonowanego nieznajomego, pływającego z wdziękiem w tę i z powrotem. 

   - Co robisz? - Głos taty doszedł od razu do mojego ucha.

   - O mój Boże, tato. - Odwróciłam się, przyciskając dłoń do piersi. - Przestraszyłeś mnie. 
   - Spójrz, cieszę się atrakcyjnymi chłopcami tak samo jak kolejna hormonalna siedemnastoletnia dziewczyna, ale myślę, że te szklanki są już wystarczająco czyste. Upuściłam szklankę w teraz już pełny wody zlew. - Cholera! - Odskoczyłam gdy woda rozprysła się oblewając moje szorty. Tata zaśmiał się odchodząc.

Zakręciłam kurek z wodą i spojrzałam przez okno. Chłopaka tam nie było, zupełnie jak bym go sobie wyobraziła.

Gdy większość z rozpakowanych rzeczy była umyta, zdecydowałam, że wyjdę na zewnątrz i się trochę rozejrzę. Stanęłam na naszym ganku, patrząc jak słońce chowa się za krawędzią wody. To miejsce było naprawdę niewiarygodnie piękne.

Dziewczyna w moim wieku szła po piasku w moim kierunku.

   - Cześć! - powiedziała jasno. 
   - Hej.
   - Siedziałam sobie przy pomoście i wiedziałam, że dzisiaj ktoś się tutaj wprowadza. Nie wiedziałam, że mają dzieci. - Wysunęła rękę – Jestem Emily, a ty? - popatrzyłam na jej rękę. 
   - Ana – potrząsnęłam nią. - Miło mi cie poznać. - dodałam, starając się być przyjazna. Miałam wielu przyjaciół w Nowym Jorku, ale to nie musi oznaczać, że byłam dobra w zawieraniu nowych znajomości.
   - Więc, przeprowadziłaś się tu w dobrym czasie, lata w tym miejscu są najlepsze. 
   - Jestem pewna, że są. - odpowiedziałam.
   - Więc... ile masz lat? 
   - Siedemnaście, zaczynam ostatni rok nauki we wrześniu. - Myśl o szkole sprawiała, że robiło mi się nie dobrze, więc przestałam.
   - Ja tak samo! To prawie tak jakby los sprawił, że się poznałyśmy!

O Boże, mogę powiedzieć, że ona będzie tą zabawną. Ale zdecydowałam, że chociaż podejmę próbę.

    - To dobrze bo nie jestem bardzo dobra w poznawaniu nowych ludzi. 

   - Bez obaw! - uśmiechnęła się. - Moi przyjaciele są super mili, więc możemy ci pomóc w czym tylko będziesz chciała. - przytaknęłam.

   - Dzięki.

   - Więc, skąd jesteś? - Emily zapytała gdy usiadłyśmy na krawędzi pomostu, spuszczając z niego nogi.

   - Nowy Jork. - Chciałam przewrócić oczami na jej okrzyk zdumnienia. - Urodziłam się i wychowałam tam. Mój tata właśnie się ożenił i ona jest w ciąży, więc to jak nowy początek.

   - Jesteś z nimi blisko?

   - Tak, Lisa jest świetna. O wiele lepsza niż moja prawdziwa mama. A mój tata jest najlepszy. Zawsze byliśmy bardzo blisko. Jeśli on jest szczęśliwy, ja też jestem, tak myślę.

   - Jaka jest twoja mama? - Nie mogłam stwierdzić czy Emily jest tylko ciekawa, czy wścibska..

   - Ona ma po prostu dużo problemów. - powiedziałam nie chcąc dalej zagłębiać się w temat. 

Dowiedziałam się, że Emily była dobra w szkole. Jej rodzice ufundowali wiele działań, więc wszyscy nauczyciele całowali jej dupę, a jej chłopak był w drużynie footbalowej. To było jak mała licealna powieść wracająca do życia. Ale nie miałam nikogo innego a Emily była bardzo miła.

Katem oka zobaczyłam ruch. Chłopak, który wcześniej pływał, siedział na swoim ganku, patrząc się w dół na książkę. Jego włosy były wilgotne, posklejane i stojące we wszystkich możliwych kierunkach. 

I był on najpiękniejszą osobą jaką kiedykolwiek widziałam.

   - Kto to jest? - wypaliłam. Emily spojrzała za siebie.

   - Oh. - z lekkim obrzydzeniem w głosie. - To Justin Bieber. Nie pozwól, żeby jego wygląd cie zmylił. On jest dziwny, więc nikt z nim tak naprawdę nie rozmawia.

   - W jaki sposób dziwny?

   - Oglądał jak jego mama popełnia samobójstwo gdy była bardzo młoda. Ma problemy. Psychiczne problemy. Wszyscy się go boją.

   - Czy wy go w ogóle znacie? - zapytałam z niedowierzaniem. Oni go osądzali w oparciu o coś, o czym nie mieli pojęcia. Emily wzruszyła ramionami.

   - Tak czy inaczej, mieszka ze swoim naprawdę strasznym wujkiem, który nigdy nie wychodzi z domu. Mówią, że ma coś wspólnego ze śmiercią jego mamy.

   - Więc oceniacie go wyłącznie przez plotki?

   - Chyba. - Emily znów wzruszyła ramionami, chyba nie bardzo rozumiejąc mój punkt widzenia.

Zupełnie jak by słysząc każde nasze słowo, Justin spojrzał na nas. Emily westchnęła i szybko się odwróciła. Ja nie odwróciłam spojrzenia i pozwoliłam na nawiązanie kontaktu wzrokowego z Justinem. Spojrzenie w jego oczach powiedziało mi, że próbuje być zastraszający, może miał tak z natury. Ale nie wycofywałam się. Patrzyliśmy się na siebie dopóki on ponownie nie spojrzał w dół na książkę, głośno przerzucając stronę.

Odwróciłam się czując jak moja twarz się nagrzewa. Emily gadała o jakichś bzdurach, zapominając, że Justin w ogóle tam siedział.

   - Nasza grupa wychodzi dzisiaj wieczorem i możesz do nas dołączyć jeśli masz ochotę. Możesz ich poznać i się trochę zabawić. Emily zaoferowała odprowadzając mnie pod drzwi. Chciałam się tylko doczołgać do łóżka.
   - Mam jeszcze dużo do rozpakowania więc dzisiaj nie jest na to najlepsza noc. 
   - Może następna w takim razie.
   - Na pewno. - skinęłam – Było mi miło cię poznać, Emily.

Później tej nocy usiadłam na środku łóżka gdy tata i Lisa poszli już spać. Dom był zbyt cichy więc mogłam usłyszeć każdy hałas dochodzący z zewnątrz. Kto chciałby mieszkać w lesie?

Zostawiłam włączone światło i wsunęłam się pod kołdrę. Myślałam o powrocie do domu, co moi przyjaciele teraz robili. Prawdopodobnie byli na jakiejś imprezie, pijąc całą noc. Zbliża się czwarty lipca i prawdopodobnie przygotowują się do co rocznego grilla. Wszyscy świetnie się bawili pewnie nawet nie zwracając uwagi na moją nieobecność. Sprawdziłam telefon, żadnych wiadomości ani nie odebranych połączeń.

Jeśli ktoś by zapytał czy szlochałam w poduszkę tej nocy. Ja chciałabym serdecznie temu zaprzeczyć.

_____________________________________________________________

 Mamy pierwszy rozdział! Przez niego poszłam spać dopiero o 4 nad ranem xd 

Następny Jutro lub po jutrze :D Jeśli macie jakieś pytania piszcie do mnie na twittera @MDlove55

 KOMENTUJCIE PROSZĘ! CHCE WIEDZIEĆ CO MYŚLICIE ;D      

enjoy

            

Witajcie! :D

Więc wczoraj przeglądając JBFF natrafiłam na to FF i bardzo mi się spodobało :D Postanowiłam się nim z wami podzielić i mam nadzieje, że będziecie z chęcią czytać i komentować.

      

MAM ZGODĘ AUTORKI ;D

Link do oryginału : http://justinbieberfanfiction.com/viewstory.php?sid=49332

Tutaj jest mój twitter, piszcie z każdym nawet banalnym pytaniem :D : https://twitter.com/MDlove55

                                                                    Wprowadzenie

„To Justin Bieber. Nie pozwól aby jego wygląd Cie oszukał. Jest dziwny, więc nikt tak naprawdę z nim nie rozmawia.”

„W jaki sposób dziwny?”

„On ma problemy, psychiczne problemy. Wszyscy się go boją.”

 ___________________________________________________

Pierwszy rozdział pojawi się jeszcze dzisiaj :D

enjoy.